martes, agosto 21, 2007

...Increible Vida En Todounmundo...

El día 6 de agosto, tome los mandos de una furgoneta, siguiendo a un autobús, dirección Tossa de Mar. Tras seis días ahí, me traslade el día 12 a Breda, situadas ambas en la provincia de Gerona.
El asunto es que otras seis personas y yo íbamos a ser los monitores, de 25 personas disminuidas psíquicas, comprendidos entre edades de 59 a 23 años, que iban a disfrutar de sus vacaciones.




El día 18 de agosto llegue a la estación autobuses de valls, se habían acabado las vacaciones.

Es imposible explicar todas las vaciones, bueno imposible no, pero me llevaría mucho mucho tiempo, pasando por visitas a pueblos, excursiones en barco, piscina, playa, karaokes, bingos, discoteca, deportes varios, siestas, cine…



Lo que me sale del corazón explicar, es la brutal sensación de recibir tanto y con tanta intensidad…

…cuando con una mirada sientes el mas tierno de los abrazos…
…cuando un abrazo hace sentirte la persona mas libre del mundo…

…cuando te enseñan que la vida es mas sencilla de lo que parece con una facilidad pasmosa…

…cuando los mejores humoristas de los que su risa alarga la vida de verdad, son anónimos…
…cuando el corazón mas puro y bondadoso te pide que le ates el zapato…

…cuando te hacen llorar…

…cuando cada día te enseñan algo nuevo de la vida, la ilusión por comprar un regalo, el querer al prójimo como a ti mismo…

…cuando te das cuenta de que no le agradeces ni una millonésima parte, al arquitecto de este planeta en el que vivimos que llamamos Tierra, al que llamaremos DIOS, por no habernos incluido en los renglones torcidos de Dios
…cuando recibes mucho, mucho mas de lo esperado… y con creces…


Tras estas vacaciones soy otro, mi corazón es otro, ha vuelto ha hincharse, gracias a los 37 Ángeles, con los que he estado, tanto en Tossa de Mar como en Breda…
… y mi cabeza también es otra, ya que tiene alguna neurona menos de las pocas que tenia, por que le he dado a coco, y hay cosas a las que mi mente no logra alcanzar… porque la sociedad es tan injusta? …El porque de todo esto? …Y porque tantos personajes diferentes en este universal teatro?...

…porque…???



…en fin… no quiero dejar de agradecer y aplaudir la oportunidad que me han brindado de conocer al resto de monitores ante los cuales no me queda mas que aplaudir y admirarles por su humanidad, su bondad y su enorme corazón… y lo mucho que he aprendido con ellos y con los que también he pasado ratos de los de mearse de risa…

…gracias Quim.

…total…

…que sobre una roca increíblemente mágica que descubrí el sábado 18 de agosto iré a pensar sobre todos estos asuntos y otros…

15 comentarios:

Anonymous Anónimo ha dicho...

Hace mucho que te leo en el más absoluto de los silencios... Pero tu agradecimiento a por qué Dios no te he incluido en los renglones torcidos de Dios (veo que tb te gustó la obra de Luca de Tena...) me ha venido casi al instante un cuento que leí de Anthony de Mello que no me extrañaría nada que conocieras...:

Un hombre que pasaba por el bosque vio un zorro que había perdido sus patas, por lo que el hombre se preguntaba cómo podría sobrevivir. Entonces vió llegar a un tigre que llevaba una presa en su boca.

El tigre ya se había hartado y dejó el resto de la carne para el zorro. Al día siguiente Dios volvió a alimentar al zorro por medio del mismo tigre. El comenzó a maravillarse de la inmensa bondad de Dios, y se dijo a sí mismo: "Voy también yo a quedarme en un rincón confiando plenamente en el Señor, y éste me dará cuanto necesito".

Así lo hizo durante muchos días, pero no sucedió nada y el pobre hombre ya estaba casi a las puertas de la muerte cuando oyó una voz que le decía: "Oh, tú que te hayas en la senda del error, abre tus ojos a la verdad, sigue el ejemplo del tigre y deja ya de imitar al pobre zorro mutilado".

Por la calle vi a una niña aterida y tiritando de frío dentro de su ligero vestidito y con pocas perspectivas de conseguir una comida decente. Me encolericé y le dije a Dios: "¿Por qué permites estas cosas? ¿Por qué no haces nada para solucionarlo?".

Durante un rato Dios guardó silencio, pero aquella noche, de improviso, me respondió: "Ciertamente que he hecho algo, te he hecho a tí".


Creo que el arquitecto del mundo dibuja una sonrisa en sus labios cada vez que te mira. Yo sólo puedo agradecerte que publiques esas palabras que tanto ayudan a despertar de mi holgazanería. Volver a ponerme el mono de trabajo en este mundo de locos, y pensar un poco menos en mí.

De corazón. Gracias.

4:29 p. m.  
Blogger Paula_ ha dicho...

tot això que dius.. i molt més que som incapaços d'expressar en paraules.. ens fa créixer una mica més i mirar més enllà.. a mi m'ha fet pensar molt.

En acabat tornes, i veus les coses diferents, però aquesta visió xoca amb tot el que tens al teu voltant que fins aleshores havies vist i que encara perdura, tot és més fred, més distant...

Sobretot els primers dies després de tornar et sents força buit i estrany entre els que t'envolten.. però amb un no se que a dins.. inexplicable, però que deu ni do...

un petonet enorme! (per cert, m'he iniciat en això dels blogs gràcies a tu!)

ens veiem aviat!



pd.: ahir em vaig trobar el daniii i em va fer una ilusió ^^

10:14 p. m.  
Blogger Paula_ ha dicho...

... dsprés d mirar les fotus i el text no he pogut evitar deixar anar somriure!! jejeje

10:17 p. m.  
Blogger Sònia... no tan fiera... ha dicho...

Hace años, cuando hacía de monitora, coincidieron en las colonias dos chicos con síndrome de down... increible todo, como se comportaban, lo mucho que te querían, lo mucho que te daban generosamente... Y lo más curioso de todo es que los que salimos más beneficiados de todo eso somos nosotros, aunque se quiera hacer creer lo contrario..

Un achuchón enorme...

1:02 a. m.  
Blogger nosue ha dicho...

Yo sólo puedo agradecerte y aplaudirte a ti.
Un gran beso Álvaro

8:43 a. m.  
Blogger Miguel Angel Peláez ha dicho...

Enhorabuena Alvaro, enhorabuena...

¿Que más puedo decir cuando las palabras sobran?

¡¡Deja que la vida siga regándote!!

Saludos amigo.

10:21 a. m.  
Blogger alvaro ha dicho...

...magras...no se si tengo el placer de conocerte, pero gracias por tus palabras... abrazoas largos...
paula...bienvenida... esta es tu casa tambien... gracias, un peto...
...fiera, nosue, namaste...gracias a vosotros... ahi andamos...
a todos...
abrazos largos...
paz y calma...

11:45 a. m.  
Blogger Nayra ha dicho...

Paz y calma. Es tu saludo y lo que inspiran tus palabras (e incluso tus fotos).
Perdona por colarme en tu mundo, así, sin que sepas quién soy... No sé si es muy educado. Buscaba tranquilidad y sosiego, precisamente esta noche es lo que más necesito, y me ha llegado leyéndote. Qué lindas experiencias cuentas.
Gracias.

11:23 p. m.  
Blogger Nayra ha dicho...

Paz y calma. Es tu saludo y lo que inspiran tus palabras (e incluso tus fotos).
Perdona por colarme en tu mundo, así, sin que sepas quién soy... No sé si es muy educado. Buscaba tranquilidad y sosiego, precisamente esta noche es lo que más necesito, y me ha llegado leyéndote. Qué lindas experiencias cuentas.
Gracias.

11:23 p. m.  
Blogger alfredo ha dicho...

Friend!Menos mal que en este universal teatro existe gente como tú!!!
Abrazo

6:24 p. m.  
Blogger RocanLoveR ha dicho...

Hola Álvaro, después de una pequeña ausencia, aquí me encuentro, una vez más, admirando tus acciones de vida, qué gran persona, que hermoso espíritu el tuyo, te abrazo, intensamente..

:)

8:41 p. m.  
Blogger saltamontes ha dicho...

Deambulando encontré este mundo... Es muy grato encontrar personas que aún viven y sienten la vida de esta forma: te agradezco!
Ya volveré con más tiempo para leer viejos post, al menos las fotos se ven interesantes, y debes tener mucho que contar.
Saludos de otra desconocida, que si no te incomoda seguirá paseando por acá.

4:05 a. m.  
Blogger sonia ha dicho...

Alvarito, guapo! y la suerte que han tenido los 37 pedazo de hombres y mujeres de tener a este pedazo de monstruo de las cavernas con ellos... suerte compartida, eh?

Un abrazo grande, seguimos a la espera... pero está ya tocando a la puerta...

Besotes y arrumacos, míos y de sergiete

1:56 p. m.  
Blogger RocanLoveR ha dicho...

Esta vez vengo a comunicarte, que tu blog ha sido ganador del premio:

"BLOG SOLIDARIO"

¡¡FELICITACIONES, Y QUE LO DISFRUTES !!!

ABRAZOTES!

10:16 p. m.  
Blogger Sònia... no tan fiera... ha dicho...

Vaya!! jajaj Álvaro, que sepas que por mi parte también tienes ese premio... ostras, si estas cosas además del valor moral tuvieran valor económico la verdad es que sería una gozada doble!!

Pues simplemente eso, que te he premiado con el blog solidario... porque tú lo vales!! Besos!!!

11:11 p. m.  

Publicar un comentario

Suscribirse a Enviar comentarios [Atom]

<< Inicio